Final Project

(Maikling Kuwento)

MAIINTINDIHAN NAMAN ‘ATA NI MA’AM ‘yong kaso ko kung bakit late akong makakapagpasa ng project.  Ipapaliwanag ko na lang nang maayos.  Mabait naman siguro ‘yon basta ba magsasabi lang ng totoo.

Paano ko kaya sisimulan?  Babatiin ko muna siya ng hi ma’am, good morning po.  Tapos?  Ngingiti rin ako.  Oo tama ngingiti rin ako.  Buti na lang din pala mapag-aralan ko ‘yong tamang pag-project ng ngiti.  ‘Yong sincere.  Puwede rin siguro ‘yong parang nagpapaawa.  Parang ‘yong style ni poss the boots d’un sa shrek kapag.  ‘Yong super cute.

Problema ko nga rin pala kung saan ang room ni ma’am ngayon, pero nakakahiya naman kung pupuntahan ko siya sa klase niya.  Hihintayin ko na lang sa tapat ng faculty room.  Tapos gagawin ko na ‘yong prinaktis kong mga line at malulupit na ngiti.

***

Si ma’am ba ‘yon?  Si ma’am na nga ‘yong paparating.  Alam ko ‘yong lakad niya.  Tama siya nga ‘yon.  Hihintayin ko siyang makarating dito sa tapat ng faculty room, nakakahiya kasi may kausap si ma’am na faculty rin.  Kinakabahan ako.  Paano kaya ‘to?  Ito na, malapit na si ma’am.  Sana magawa ko ‘yong prinaktis ko.  Break a leg for me.

“Hi ma’am,” kasabay ng pagkaway at ngiti.  Tumigil si ma’am, mukhang nakuha ko ang atensyon.  Pinauna na niya sa loob ng faculty room ‘yong kasama niya.  Ang tatamis ng ngiti.  Parang wala silang problema.

“Yes?”  Sagot ni ma’am.  Nakataas ang kilay.  Patay, mukhang bad shot pa ‘ata.  Mali ba timing ko?  Naku! Baka hindi ko nagawa nang maayos ‘yong ngiti.  Mali ‘ata ng pag-pronounce ng salitang ma’am?  Paano ba dapat?  Yari talaga, nabura na rin sa mukha niya ang ngiti kanina n’ung kausap niya ‘yong isang faculty.

“Ma’am ipapasa ko lang po ‘yong final project ko.”  Sana this time tumalab na ‘tong pagpapaamo ko ng mukha.

Inirapan lang ako ni ma’am.  Pumasok sa faculty room.  Sinundan ko.  Pumasok din ako.

***

Andaming professor dito sa loob.  ‘Yong iba halatang pagod.  Nasa malapit lang ako ng pintuan.  Saka na lang ako lalapit sa desk niya kapag pinatawag niya ako.  Sana nga ngayon na ‘yon.  Nagugutom na rin kasi ako.  Wala pa akong almusal.  Problema nga talaga.

***

Sinenyasan ako ni ma’am na lumapit sa kanya, du’n mismo sa gitna nakapuwesto ‘yong desk niya.  Kinakabahan ako.  Isang hakbang, isang libo’t isang dagang naghahabulan sa dibdib ang kapalit.  Dug dug, dug dug.  Hakbang pa.  Sana tanggapin ni ma’am ‘yong gawa ko.

“Anong section mo?”  Mukhang badtrip si ma’am.

“Ma’am?”  Tanong ko.

“Sabi ko ano’ng section mo?” 

“Ma’am,”  kinakabahan ako.  Para akong mapaparalisa sa puwesto ko.  Antindi ng aura ni ma’am dito sa faculty room kaysa sa classroom.  “ ”

“Oh bakit late ‘yang papel mo?”

“Ma’am kasi po . . .”  Hindi ko mapaliwanag ‘yong totoong kuwento.  Nawawala ako sa sarili dahil sa kaba, hindi naman exam pero name-mental block ako.  Gustong sabihin ang ganito:

Ma’am, n’ung gabi po bago ‘yong araw ng pasahan ng project.  Pinag-overtime po ako ng boss ko sa fast food.  Gusto ko pong tumanggi, pero sabi po sa akin na andami raw kasing costumer, sayang daw ‘yong kita.  Pumayag ako, dagdag din po kasi sa allowance ko.  Imbes po na 1pm ‘yong out ko sa work, naging 4pm na po.  Pagkatapos na pagkatapos ng duty ko, hindi pa po ako nakakapagpalit masyado ng damit, suot ko rin po ‘yong pants sa work.  Pumunta po agad ako sa school.  Dala ko napo ‘yong project ko.  Mga quarter to 5 na po ako nakarating sa gate ng university.  Hindi po ako pinapasok ng guard, kelangan ko raw po munang magpalit ng proper uniform.  Nagpaliwanag po ako na ipapasa ko lang po ‘yong project.  Sobrang na po akong natataranta ng oras na ‘yon.  Baka po kasi hindi ko na kayo maabutan ma’am.  Kaso hindi po talaga ako pinapasok ng guard.  Gusto ko pong iwan lahat ng gamit ko sa guard house at bitbitin lang ‘yong final project ko.  Kaso ayaw po talagang pumayag na guard.  Nagmakaawa na po ako.  Nagpaliwanag kung bakit gan’un pa rin ang suot.  Pero hindi ako pinakinggan.  Sumusunod lang daw po sila sa utos.  Pero gusto ko po talang ipasa ‘yong project ko.  Ilang oras pong pakiusapan ang naganap bago ako pinapasok ng guard.  Sayang ‘yong mahigit 30 mins.  Pagkapasok, literal po akong tumakbo papunta sa faculty room.  Naiwan ko na nga po ‘yong gamit ko sa guard house para mabilis.  Para po akong nakikipag-marathon n’un.  At pagdating kop o d’un.  Wala na raw po kayo.  Gusto kong itanong sa nakausap kong faculty na kung puwede bang iwan na lang ‘yong papel.  Kaso naisip ko ma’am ayaw niyo nga pala ng gan’un.  Sabi niyo po dati sa orientation natin na diretso sa basurahan ang project kapag may nag-iwan sa table niyo.  At saka po hindi ko rin alam kung saan ang nakapuwesto ang desk niyo.  Kaya inuwi ko na lang po.  Gusto ko rin po kasing ako mismo ang mag-abot sa inyo. . .

“Ma’am kasi po . . .”

“Ano na, kanina ka pa, kasi po nang kasi po d’yan ha!”  Mukhang galit na talaga si ma’am.  Hindi ko na nasabi ang totoo.  “You’re such an irresponsible student.”  Tumayo si ma’am sa kinauupuan niya.  Nagpamewang.  Nakita ng ibang faculty.  Kalma lang daw mother sabi ng isang baklang professor.  Pero mukhang hindi pinansin ‘yon ni ma’am.  “Kay bata-bata mo pa lang e ganyan na ang asal mo.  Aba’y paano na lang kapag naka-gradaute ka at nagkatrabaho.  At bitbit mo pa rin ang ganyan mong ugali.  Nakakahiya.  Baka itanong kung saan ka nag-aral.  Ikaw ang magbibigay ng kahihiyan sa university.  Napakawalang kuwenta ng ugali mo.  Ganyan ka rin bas a bahay niyo?  Maygad.  Siguro ganyan din ang magulang mo no . . $%@#$%#$^#@^#%^#$%@$$#^#EWGFG #$QREGSFDGSTGTERGSDF g sfghdsngheg72ehg2374tyergsdfng v7wt bt egb tbg7vt73b gv7gvt ybg vgvt rgb qbg vfb7gb 74btgq 4gh76t4qh negv73qgb qr g nv7425v gn4 7gvn2 tn 2 vnt2.”  Hindi ako makaimik sa sinabi ni ma’am.  Hindi na rin masyadong nagsi-sink in sa isip ko ‘yong mga sinasabi niya.  Sa ngayon kailangan ko lang tanggapin lahat ng ‘yon para tanggapin niya rin ‘yong final project ko.  Pero gusto ko na talagang matunaw sa kinatatayuan.  O kaya maging alikabok at mahalo sa hangin.  Puwede na rin ‘yong lumubog.  Gusto kong mag-disperse sa sobrang hiya. . .

***

Sinundan ko pa rin si ma’am sa susunod niyang klase.  Hindi ako umiimik para lang ma-please ko siya.  Gusto ko lang naman magpasa ng project. 

Para akong aso na sunod nang sunod sa kanya.  Nakakahiya nga lang, hindi dahil sa pagsunod ko sa kanya, kasi habang naglakad kami.  Patuloy pa rin siya sa pagsesermon.  Pinagtitinginan na nga kami ng ibang estudyante.  Nahihiya ako.  Kasi pinapagalitan ako sa harap ng maraming tao.  Kaso wala talaga akong magagawa, ‘wag papalag para matanggap ang papel.  ‘Yon lang naman ang kailangan.  Kahit insultuhin niya ‘yong buo kong pagkatao, pati magulang at angkan ko.  Isama niya na pati religion ko.  Sabihin niya na lahat, basta tanggapin niya lang ‘tong hawak kong project.  Sana.

***

Nang papasok na siya sa classroom, sinenyasan niya akong tumigil at maghintay sa labas.  Sana this time ok na. 

***

Mahigit 20 minutes akong nakatayo sa labas ng classroom ni ma’am.  Tapos sumenyas siya na parang tinatawag ako.  Ito na nga ‘yong hinihintay ko.  Sana tanggapin na talaga ‘to ni ma’am.  Salamat talaga.

Nakayuko akong pumasok sa room, bitbit ang final project.  Ganito rin ang pakiramdam ko kanina, isang hakbang, parang isa-isa ring nakakalas ang buto ko mula ulo hanggang paa.

“Yes?”

“Ma’am ‘yong project ko po,” sabay angat ng hawak ko.

“Pinatawag na ba kita?”  Para nang class S na halimaw si ma’am sa ghost fighter sa sobrang inis.

“Ma’am akala ko po tinatawag niyo ako . . .”  hindi pa ako natatapos magsalita bumanat na agad si ma’am.

“Aba’y ang kapal naman talaga ng mukha mo. . . ”  Tumayo na naman si ma’am sa kinauupuan niya.  Dinuro-duro ako sa harap ng kanyang klase.  Nakakahiya.  Gusto kong manakit.  Gusto ko siyang sapakin.  Gusto kong basagin ang bungo niya.  Gusto kong hiwain ‘yong katawan niya.  Trip kong i-apply ‘yong pinag-aaralan naming sa science.  Gusto kong i-disect ‘yong katawan niya, pag-aralan kung may genes ba siya ng demonyo.  Gusto ko siyang saksakin sa mata ng pulang ballpen na nasa table, na mukhang ginamit niya rin sa pag-a-attendance.  Gusto ko chop-chop-in ‘yong katawan niya.  Tapos ilagay sa sako.  ‘Yong bungo niya gusto kong gawin arinola.  Gusto ko siyang patayin. . .

“. . . klase, ‘wag na ‘wag n’yong tutularan ang ganitong estudyante.  Napaka-irresponsable . . Walang kuwenta . . . v3467q3y6q73yv67y3qhyvtq6678367832407628b7636nh ughesvhg3tv4vn7qthtqh34t7h7hv734yh3yhqvn6hvw457vyhw45hyb5wy . . .”

Hindi ko magagawa ‘yong plano ko sa kanya.  Hindi ko na rin kayang tagalan ‘tong kahihiyan na ‘to.  Sinenyasan ko siyang tumigil sa pagsasalita.  Tinapat ko sa mukha niya ‘yong final project ko.  Pinunit ko sa harap niya, sa harap ng klase niya.  Initcha ko sa lapag ‘yong red na sliding folder.  Gusto ko talagang makabawi kay ma’am, kahit isang beses lang. . .

“Ma’am!  Putanginamo!”  tinapat ko sa mukha niya ang kamao ko.  Nagdirty finger.  “Para sa’yo ‘to ma’am.  Fuck you.  Putanginamo.”

Tumalikod ako sa kanya.  Naglakad.  Lumabas sa classroom.  Tahimik nang umalis ako.