Makitid na Utak: May 2011

(Maikling Kuwento)

Sana nakauwi nang ligtas ang aking mahal. Kahit minsan sinasaktan niya ako e ayos lang sa akin, basta makita kong masaya siya, masaya na rin ako. Ayos lang sa akin kahit lagi ko siyang hinahatid at sinusundo sa kanilang iskul, ang mahalaga kahit sa kaunting oras na iyon nakasama ko siya. Ayos lang din sa akin kahit hindi niya ako ipakilala sa kanyang mga kaibigan o sa kanyang parents, basta para sa akin siya lang kilala ko sa aking buhay. Siya lang ang aking nag-iisang mahal, kahit minsan nararamdaman kong niloloko niya ako, ayos lang sa akin ang lahat, basta lahat gagawin ko para lang sa kanya. Handa akong ibigay at ialay ang lahat, pati ang aking buhay, basta mapasaya ko siya. Kahit hindi niya ako pinapansin kapag minsang magkasama kami sa aming pamamasyal, ayos lang sa akin iyon. Kahit pisikal niya akong sinasaktan, ayos lang sa akin, kahit batukan at suntukin niya ako sa kaliwang braso, sa harap ng madaming tao o kaya sa mall na tuwing magkasama kami, ayos lang sa akin ang lahat.

Kahit minsan umaabsent ako sa work makasama ko lang siya e ayos lang, kahit kunin niya ang kalahati ng aking sweldo tuwing kinsenas at katapusan ay ayos lang sa akin. Hindi ko iniinda ang lahat ng iyon. Kahit na ano pang sabihin sa akin ng mga tao, hindi ko sila pakikinggan. Basta mahal ko siya at walang pwedeng humadlang sa amin.

Mag-aapat na buwan na rin mula ng maging kami. Pero pakiramdam ko parang kahapon lang nangyari ang lahat ng iyon. Sariwa pa rin ang mga alaalang nagbigay kulay sa aking buhay. Dahil sa kanya, naging makulay ang mundo kong matamlay. Siya ang aking inspirasyon sa lahat ng bagay.

"Ay! Tama na muna itong pagiging sentimental ko, nariyan na pala yung tren ng MRT."

"Aray!" nasambit ko habang pumapasok sa loob ng tren ng MRT. Medyo nagulat lang ako ng kaunti sa eksenang iyon, pero sanay na ako sa ganito, yung tulakan, pisikalan, para bang naka-box out sa bassketball. Minsan kapag nakatayo ako sa harap ng pinto ng tren ng MRT, hindi na lang ako gumagalaw, sumasabay na lang ako sa agos na gawa ng mga taong kasabay kong papasok sa tren. Minsan naman kapag alam kong papasok na sa tren, pumipikit na lang ako, at sa aking pagdilat, nasa loob na ako ng tren.

At ito na nga, gaya ng aking inaasahan. Siksikan sa loob ng tren, yung tipong ulo mo na lang ang maigagalaw sa sobrang siksikan sa loob. Sa aking harapan, yakap-yakap ko ang aking bag, na para bang siya ang aking kasintahan at ayaw kong iwanan. Mahirap na baka may magtangka pang mandukot sa aking bag, kahit wala naman masyadong pakikinabangan dito, nag-iingat pa rin ako. Mahirap na talaga.

Metropolis Santolan Station. Paparating na sa Metropolis Santolan Station.

Haynaku! Laging ganito tuwing weekend, lalo na kapag uwian galing sa trabaho. Kapag rush-hour, hindi rin mahulugan ng karayon sa MRT sa dami ng taong sumasakay at bumababa sa higanteng metal na uod na ito.

Buti naman kahit papaano nabawasan ng kahit limang tao dito sa loob ng tren. At dahil may mga lumabas, natural may mga papasok din. Dahil napunta ako malapit sa pinto ng tren, makikita at madidikitan ko ang papasok na pasahero ng tren. Buti na lang at isa lang ang papasok. Bakla pa. Ayos lang sa akin kahit katabi ko siya, wala naman kaso sa akin yun e.

Ortigas Station. Paparating na sa Ortigas Station.

Nagsara na nga ang pinto ng tren ng MRT at nagsimula na naman itong tumakbo. Ang katabi kong bakla, tingin nang tingin sa akin. Yung tingin na nakaka-insulto, may pangiti-ngiti pang nalalaman. Marahil gustung-gusto niya ang kanyang puwesto. Sa harap ko ba naman nakapuwesto e, pero hindi kami masyadong magkaharap, medyo nakatagilid siya sa akin pakaliwa, habang ako nama'y nakaharap sa pinto ng tren at pinagmamasdan ang mga tanawing aming nadaraanan. Kitang-kita sa itaas ang mga sasakyang tila naghahabulan at naghahabol sa oras. Makikita rin dito ang mga establisyimento na pagmamay-ari ng mga negosyante.

"Tsk!" ba't ba tingin nang tingin tong bakla na ito sa akin. Nakaka-insulto talaga, tapos sinasadya niyang idikit ang kanyang braso sa aking katawan habang siya'y nakangisi. Leche to ah, bastusan ba gusto nito? Hindi na ako ginalang ah. Kakainsulto talaga ang ginagawa niya. Ano bang meron sa akin? Maputi, katamtamang taas at medyo singkit lang naman ako. Marahil dahil nakasaydbyu siya kaya hindi makaamoy. Pero oks lang sakin, iniintindi ko na lang siya. Tao rin naman yan e, may damdamin din. Tao lang rin yan na kagaya ng mga lalaki't babae na nagkakaroon ng pagnanasa sa kanilang kasalungat ng kasarian.

At saka baka hindi naman sinasadya ng bakla na ito na tsansingan ako. Pero oks lang yun, wala sa akin ang ginagawa niya, basta ako wala akong ginagawang masama.

Shaw Boulevard Station. Paparating na sa Shaw Boulevard Station.

Hindi ko namalayang baba na pala ako dito sa estasyon na ito, madaming bumababa at madami rin sumasakay rito, at ito nga isa ako sa mga bababa. Kasabay ko rin palang sa pagbaba ang bakla na nakatabi ko kanina sa loob ng tren.

Habang naglalakad ako papunta sa terminal ng jeep na may rutang Libertad-Kalentong. Hindi pa rin mawala sa aking isip ang aking kasintahan. Nag-aalala ako kung nakauwi ba siya ng ligtas sa kanila. Hindi man lang kasi nagtetext sa akin, hindi nagpaparamdam, kaya ganon na lang katindi ang aking pag-aalala. Hanggang sa makapasok ako sa jeep na aking sasakyan, tulala at tuliro pa rin ako.

"Magtext ka na kasi nang hindi ako mag-alala sa iyo!" naibulong ko sa aking sarili.

Nakapuwesto ako sa likod ng drayber ng jeep. Wala lang, gusto ko lang talagang pumwesto rito. Gusto ko kasing makita ang mga daraanan namin. At saka gusto ko na ako yung taga-abot ng bayad ng mga pasahero papunta sa drayber. Pakiramdam ko kasi ang sarap ng ganoon, ang saya ng gawain na iyon, na kahit sa simpleng pagsasabi lang nila ng "Salamat" sa tuwing iaabot ko ang kanilang mga bayad, para bang tumataba ang aking puso sa simpleng salitang iyon.

"Doon ka sa kabila bakla!" sabi ng isang bakla sa kapwa niya bakla na kasasakay pa lamang sa jeep.
"Oo na! Kailangan pang ipamukha na bakante sa kabila?" tugon ng isang bakla habang ito'y nakangiti sa kasama.

Katabi ko ang unang bakla habang ang kanyang kasama ay aming kaharap. Nakayuko ako habang ang kaliwa kong braso ay nakapatong sa sandalan ng drayber. Hinihintay ko pa rin kasi ang text ng aking mahal. At sa tingin ko hindi babalik ang ngiti sa aking mga labi hangga't wala akong natatanggap na text mula sa kanya.

Kahit walang laman yung text niya. Kahit space lang o kahit blangko. Basta magtext lang siya, kasi lalong tumitindi ang aking pag-aalala e.

"Bakla peram nga ako ng isa mong pamaypay!" init na init ang mukha ng katabi kong bakla habang nanghihiram ng pamaypay sa kanyang kasama.
"Nasa bag mo teh, ulyanin ka? Diyan mo nilagay kanina yung pamaypay ko!" tugon ng nasa harap naming bakla.

Tiningnan ng katabi kong bakla ang kanyang bag at nakita nga ang berdeng pamaypay.

"Ay! Sorry sister, nandito pala," nakangiting tugon sa kasama niyang bakla.
"Sabi sa iyo e!" sabay kurot sa tuhod ng baklang nasa harap namin sa katabi kong bakla. At hindi nila napansin na kanina pa nila ako nasasanggi sa kanilang paglalandian.

Hindi man ako nakatingin sa kanila pero alam ko ang mga galaw na kanilang ginagawa. Kahit hindi ko sila tignan, naririnig ko naman sila. Narinig ko rin ang sinabi ng kaharap naming bakla.

"Ang kyut!"
"Ng ano?" tugon ng katabi kong bakla sa kanyang kasama.

Hindi ko man nakita na itinuro ako ng baklang nasa aming harapan, pero ramdam ko naman na ako ang tinutukoy nito na cute. Sa pagkakataong iyon, muli na naman akong na-insulto at naalala ko ang aking nakatabi kanina sa MRT. Pero mas naaasar ako dito sa mga baklang ito. Kasi sila sinasadya nilang pagtripan ako. Yung isa kong katabing bakla, pinapaypayan ako, hindi ko man tignan pero ramdam ko ang hanging dumadampi sa aking balat. Ramdam ko na ako ang kanyang pinapaypayan at hindi ang kanyang sarili. Sa isip ko: Hindi ba kayo makahalata? Badtrip na ako tapos dadagdagan niyo pa. Hindi ba kayo makaamoy? Manhid ba kayo? Hindi ba ninyo nakikita?

Pero kagaya ng reaksyon ko sa naunang bakla kanina sa MRT, iintindihan ko na lang sila, wala naman sa akin ang kanilang ginagawa. Hindi ko sila masisisi, yun ang kanilang gusto e, at saka wala rin silang nalalaman tungkol sa akin. Marahil tinitignan nila ako sa aking pisikal na kaanyuan at pagiging tahimik.

Iyon marahil ang kanilang tinitingnan na basehan para ako'y bastusin, pero kung alam lang nila, tiyak na magugulat sila.

Nabasag ang aking katahimikan nang manginig ang aking selpown sa bulsa ng aking pantalon. May nagtext, at nang tignan ko, numero lang, marahil hindi nakaseyb ang numeor na ito o kaya naman baka nakitext na naman ang aking mahal. Kung ano man ang laman ng mensahe na iyon ay bahala na. Pero sana ang aking mahal ang nagtext para matanggal na ang lumbay na kanina ko pa dala-dala sa aking puso't isipan.

Nang tignan ko ang laman ng text, hindi nga ako nagkamali, ang aking mahal ang nagtext. Mabilis na tumibok ang aking puso. Nang mga sandaling iyon lalo ko siyang namiss. At bigla akong napangiti at napaluha ng kaunti.

Rico, kkauwi qo lng,
d2 n aqo s hauz...
michael i2, nktx lng aqo...
i luv u =>>

Makitid na Utak

Monday, May 16, 2011

Respeto

Friday, May 6, 2011

Ikaw na Manunulat

Tuesday, May 3, 2011

Ang Init