(Creative Non-fiction?)
KAPAG
NATATAPOS ANG SEMESTRE o kaya school year.
Syempre ang kasunod nito’y bigayan ng grades. Mapa-grade school, high school o college,
isama na rin ang sa graduate school program, lahat nangangamba kung ano ang makukuhang
grade.
May
mga scholar kasi, kaya may maintaining grade na hinahabol. Kadalasan kapag may exams, memorize nila ang
lahat ng terminolohiya. Pati na rin ang
petsa at lugar ng ganitong bagay. Kahit
iuntog mo ang ulo, dumugo at lumabas ang utak na kakulay ng sipong isang dekada
nang hindi gumagaling, panigurado kabisado pa rin nila ang lahat ng binasa nila
sa kanilang notes. Madadamot sa sagot
‘tong mga ‘to. Kapag nakita nila ang
grade nila at medyo hindi umabot sa kanilang expectation, dito na papasok ang
pagtatanong kay teacher/professor kung bakit ganun ang kanilang nakuha. Kailangan talaga nilang mag-imbestiga,
mahirap na kasing matanggal sa scholar, pa’no’y sila na lang ang natitirang
pag-asa ng pamilya, kaya dapat pagbutihin ang pag-aaral. Salamat daw pala kay congressman at mayor
para sa scholarship.
Puwede
rin nating i-connect dito ‘yong mga GC o Grade Conscious. May naalala ka kung sino ‘to? Sila ‘yong lahat ng bagay pinagbabasehan ang
grade. Halimbawa, kapag pinagawa ng
kahit ano or pinapunta sila ng kanilang teacher/professor sa ganitong lugar,
paniguradong ang tanong lagi, ‘sir/ma’am
may plus po bas a grade?’ Malupet to sa
grades, kung ‘yong mga pulitiko hapit sa pera, ito’y nama’y gahaman sa grade. Kapag may ipapasang project, sa kanilang
‘yong pinakamatingkad at mamumutiktik sa design. Kung may term paper kayo, punong-puno ng
design ng papel. May malupet na boarder
design o kaya naman watermark. Syempre
kapag natatapos ang exam, agad nilang titignan ‘yong notes nila. Mapapa-shit
sila kapag nagkamali ng sagot. ‘Sabi na
nga ba, ‘yon ‘yon e.’ Kadalasan din
nilang masabi yang ganyan. Sobrang sama
ng loob nila kapag mas mataas pa ang grade ng classmate nila na tingin niyang
mas magaling pa sila d’un. As in. Kaya nga kapag nagtatanong kung anong grade
mo, at kapag mas mataas ka sa kanya, magsinungaling ka na lang. kasi sobrang init na ng mata niya sa’yo. Yari ka.
Hahaha. Syempre kapag nakapag-survey
ito at nalamang siya ang pinakamataas, wasak.
Na-achieve niya ang mission niyang maging GC. O kilala mo sino ‘to?
May
mga nag-aaral din nang mabuti. Pero
bibihira ang mga ‘to. Kaya nga wala
akong mailagay kung ano bang katangian nila.
Kasi bibihira lang talaga ‘to. As
in. Siguro sila ‘yong mga hardcore sa
pag-absorb ng lecture, ibig sabihin laging nagtatanong kung anong connect ng
tinuturo ng teacher/professor sa kanilang subject. Hindi nila layuning mamamahiya, gusto lang
nilang magtanong kung alam ba talaga ng nagsasalita ang kanyang
pinagsasabi. Mahirap silang mabula kasi
anlupet nilang magsuri. Hindi sila
Scholar o GC, pero dahil nga nag-aaral nang mabuti, mag-ingat ka sa kanila kasi
puwede kang debatihin tungkol sa pinagsasabi mo. Baka makarating pa ang usapan niyo sa
post-modernism. Mapapanganga lahat ng
classmate niya kapag nagbibigay ito ng mga astig na examples at reference. Wala naman silang masyadong pakialam kung
mababa ang grade nila kasi hindi sila naniniwala dito. Ang lagi nilang tanong, paano ito magagamit
sa buhay. Mas magagaling pa ‘to minsan
sa teacher/professor nila. May
pagka-addict sa libro, pero hindi lahat ng binabasa e tinatanggap, kasi nga
magagaling silang mag-suri. Kahit anong
babasahin pinapatos, kahit nga directory hindi inaatrasan. Hindi grade ang basehan nila ng tinatawag na
pag-aaral ng mabuti. Basta magaling
silang magsuri at mahirap utuin. Sabi ko
nga, bihira lang ang mga ‘to.
Meron
din diyan mga petiks lang, o ‘yong average.
Kahit makakuha ng 75 o 3 na grade oks lang, basta pasado. Sila ‘yong hindi pansinin sa klase, hindi mo
alam na nag-i-exist pala sila, masasabi mo na lang na ‘Siya pala ‘yon’. Minsan sila
‘yong hindi natatandaan ng kanilang teacher.
Hindi madalas mag-recite, kung may activity man nasa sulok lang at
maglalaslas. kapag may groupings, bahala
na kung sino man ang mag-invite sa kanyang sumali sa ganitong team. Hindi talaga pansinin. Walang sense of humor, walang sense kausap,
walang taste sa fashion. Simple lang ang
kanilang araw, pumasok at umuwi.
Makatapos ng pag-aaral. Maiahon
ang pamilya (magulang at kapatid) sa kahirapan.
Hindi natin alam kung ano bang meron sa buhay niya. Basta hindi mo alam na nag-i-exist ‘to. Happy go lucky ang trip nila, in short ang
kanilang pambansang expression. ‘Kahit
ano.’
Singko. Nararapat lang daw ito sa mga tamad. Wala raw silang mga pangarap sa buhay. Andaming naiinis sa kanila, minsan kasi
parang silang ‘yong nakakasira sa section.
Sana’y sa ibang section or college na lang napunta. Meron silang ibang trip kaysa mag-aral. Baka ito ‘yong mga estudyanteng full time sa
computer shop at bilyaran, at part time naman sa school. Akala ng parents/guardian ay nag-aaral nang
maayos, kahit hindi na maayos basta nag-aaral.
‘Yon pala nagbubulakbol lang pala.
Masasabi mo na ‘Sayang, sana sa akin na lang ‘yong pang-tuition
n’ya.’ Ito raw ‘yong mga wasak na wasak,
sa Ingles total wreck na estudyant.
Sayang daw talaga. Syempre meron
din d’yang nasingko pero hindi dahil tamad,
ang hirap daw pumili kung mag-aaral ka o buhayin ang sarili. Working-student. Laging stress ‘tong mga ‘to. Hindi magkandaugaga kung anong uunahin,
mag-aral ba o magtrabo. Kapag nasarapan
sa suweldo wasak ang kinabukasan. Good
bye university na. Meron din namang
dedicated sa organization na sinalihan.
Sobrang busy kaya nawawalan na ng interes mag-aral kasi nga’y nakita na
nilang ang kanilang sarili sa org na ‘yon.
Minsan hindi na sila naniniwala sa grade, kasi sa totoong buhay hindi mo
naman daw ito magagamit. Oo, mga tibak
‘yong tinutukoy ko. Majority sa klase
naaawa sa kanila. ‘Sayang’ daw,
antalinong bata pa man din. Pero dahil
nga may misyon sila sa mundo na iba sa misyon ng ibang estudyante, panigurado
hindi sila pupunta dun sa mainstream na pangarap. Kaya nga naging radical kasi alam kung ano
ang nangyayari sa lipunang ginagalaw, at alam din nila kung anong gagawin sa
ganitong lipunan. Masarap silang kausap
kasi mamumulat ka sa katotohanan, kukuwentuhan ka ng kasaysayan ng rebolusyon
ng ganitong bansa, syempre hindi mawawala ang sa Pinas. At dahil hindi sila naniniwala sa bulok na
sistema ng edukasyon sa Pilipinas, trip nilang mabago ito. Kaya ‘wag mo nang pagpilitan n gang basehan
ng pagiging magaling ay ang grade, sarado na ang kanilang isip sa ganitong
inuuod na kalakaran. Bihira lang rin
‘tong mga ‘to, handa nilang isakripisyo ang lahat para sa bayan. Kahit magka-singko o drop, basta para sa kaayusan
ng bansa, walang hindi magagawa. Iskolar
ng Bayan, Ngayon ay lumalaban.
Sabi
ng professor ko, hindi raw siya nagdadamot sa grade kasi hindi mo alam kung ano
ang mangyayari sa estudyante limang taon bago ngayon. Paano na lang daw kung binigyan mo ng 3 pero
nang nagkaalaman na sa totoong buhay e mas-successful pa kaysa sa’yo. Kaya raw hindi siya nagdadamot, number lang
naman daw. Sana lang daw maalala siya ng
mga ito kapag nakatapos na. Kahit raw
simpleng salita lang na ‘salamat’ ay sapat na.
Pero sana raw may kotseng ibigay. Biro lang.
Panigurado,
kapag nakikita ng mga estudyante ang kanilang grade. Hindi naman talaga ‘yong mga activities,
assignments, quizzes or project ang maalala nila. Hindi kung paano matapos ang sem. Hindi yang mga yan. Isa lang ang naalala nila kapag nakita nila
ang grade na flat 1, 3, 5, INC o kaya DRP.
Walang iba kundi ang pagmumukha ng kanilang teacher/professor. Meron diyan pasasalamatan mo nang ilang ulit
kahit hindi mo naman talaga nakikita. At
syempre, ito ang majority sa lahat, kapag nakita mong negative or mababa ang
grade mo, dito muna sisimulang murahin ang teacher/professor mo. Lahat ng wika sa mundo nagawan mo ng version
para lang mabusabos sa pamamagitan ng salita ang mga taong tingin mong demonyo
sa pagbibigay ng grade. Iniisip mo kung
saan dumadaan ‘to para magripuhan na sa tagiliran. O kaya ipasunog and bahay, ipa-assasinate ang
buong pamilya. Basta lahat na iisipin mo
makabawi man lang sa hindi makatarungang grade na natanggap. Bullshit sila ‘no? Uulitin ko, kung ano man ang grade na makuha
mo, pagmumukha lang ng teacher/professor mo ang unang papasok sa’yo. Tama ba?
Apir.
Teka,
meron pa pala akong idadagdag. May
tinatawag din palang estudyanteng pagsasama-samahin ang lahat ng nabanggit na
uri na nasa itaas. Sila ‘yong mema,
mema-post lang.
O
pano, kailangan ko nang i-send ‘tong papel sa e-mail ng teacher/professor
ko. May deadline, mahirap nang
ma-inc.
